Վրաստանը չի բոյկոտի Սոչիի օլիմպիադան

Բոյկոտը, որպես քաղաքական պայքարի ձև, մեկ անգամ չէ, որ կիրառություն է ունեցել համաշխարհային սպորտում: Ժամանակային (նաև մասշտաբային) առումով մեզ ավելի մոտ կանգնածները Մոսկվայի ու Լոս Անջելեսի օլիմպիական խաղերի բոյկոտումներն են: Առաջինը հետևանք էր 1979-ի դեկտեմբերին Խորհրդային Միության կողմից Աֆղանստան ներխուժման, երկրորդը նույն Միության համարժեք պատասխանն էր կապիտալի աշխարհին:
Թե դրանք որքան արդյունավետ էին նույն սպորտի, մարզաշխարհը ներկայացնող մարզիկների, նրանց պատրաստող մարզիչների և, վերջապես, նրանց ներկայացնող երկրների միջազգային ճանաչման, այդ ճանաչումը խորացնելու տեսանկյունից, եկեք չքննարկենք, քանզի պատասխանը բոլորիս էլ պարզ է:
Սակայն մարդկությունը, ի դեմս վայ-քաղաքական գործիչների, այդպես էլ չի մոռանում իր «հին ու բարի» զենքը և պատեհ առիթը չի կորցնում նաև դրանով իրեն հիշեցնելու: Նման մի քայլ 2007-ին արեց ոչ անհայտ Շևարդնաձեն` նշանառության տակ առնելով 2014-ին Սոչիում կայանալիք ձմեռային օլիմպիական խաղերը: Դրդիչը Մոսկվայի ու Թբիլիսիի լարված հարաբերություններն էին, որոնց հետևանքը մեկ տարի անց եղավ Ռուսաստանի կողմից հարևան երկրից Աբխազիա ու Հյուսիսային Օսիա անվանյալ վարչական տարածքները պոկելը: Սոչիի խաղերը բոյկոտելու կապակցությամբ ժամանակին եղան և այլ ելույթներ: Թողնենք դրանք, քանզի դրանց թողած քաղաքական էֆեկտը զրոյական էր:
Ռուսական առաջին օլիմպիադան բոյկոտելու թեման մեկ անգամ էլ ջրի երես ելավ վերջերս: Առիթը «Վրացական երազանք» կուսակցության առաջնորդ Բիձինա Իվանիշվիլու գլխավորությամբ վրացական ընդդիմության փաստացի իշխանության գալն էր, խորհրդարանական ընտրություններում հաղթելը: Հաշվարկը հետևյալն էր` «ամերիկյան նախագիծ» համարվող Իվանիշվիլին պարտավոր է բոյկոտել Սոչին: Սակայն արի ու տես, որ հակառակ ի դեմս նրա` ամերիկյան հետք տեսնող քաղաքական շրջանակների, Իվանիշվիլին այնքան էլ կողմ չէ սպորտը քաղաքականությանը խառնելը և հայտարարել է. «Վրաստանը պետք է մասնակցի օլիմպիադային և, որպես հարևան, պետք է ամեն ինչ անի, որ օլիմպիադան անցնի խաղաղ ու առանց միջադեպերի»:
Իվանիշվիլուն հակառակ կողմնորոշում ունեցող քաղաքական շրջանակները թե ինչպես կարձագանքեն նրա այս հայտարարությանը, ցույց կտա ժամանակը, բայց որ օլիմպիադային չմասնակցելն ի վնաս կլիներ վրացական սպորտին, կարծում եմ, միանշանակ է. մեկուսացումը երբեք և ոչ մեկին լավ բան չի բերել:
Ինչ կշահի Վրաստանը օլիմպիադան չբոյկոտելո՞վ:
Շատ բան, որքան էլ որ խաղերում աչքի ընկնելու միակ հնարավորություն ունի ի դեմս Էլենե Գեդևանիշվիլու, ով միջազգային մրցասպարեզում մեդալային ելույթ ունեցած (բրոնզե մեդալ 2010 ու 2012 թվականների Եվրոպայի առաջնություններում) վրացի առաջին ու միակ գեղասահորդուհին է: Իսկ ինչո՞ւ ներկայումս աշխարհի լավագույն տասնյակում գտնվող մարզուհուն աչքի ընկնելու հնարավորություն չտալ և օլիմպիական խաղերում: Չէ՞ որ ի լուր և ի տես աշխարհի կարող է հնչել Վրաստանի հիմնը, բարձրացվել երկրի դրոշը:
Ինչո՞վ աշխարհին ևս մեկ անգամ ներկայանալու հրաշալի առիթ չէ:

Մարտին ՀՈՒՐԻԽԱՆՅԱՆ

Հեղինակի նյութեր

• «Զորավորի» խնկարկումով
• Խոստումնալից հեռանկարով հաջողված հետահայաց
• Սա համազգային խայտառակություն է
• Ոսկե երակը հայկազյան ցեղի
• Դուք ասում եք՝ մոռանանք Եղեռնը
• Իր հոգու կապույտը փնտրող աղջնակը
• Ցավի իններորդ տարին
• Անտերություն
• ԵՐԱՆԻ ՆՐԱՆՑ, ՈՎՔԵՐ ՕՐՀՆՅԱԼ ԵՆ ԻՐԵՆՑ ԷՈՒԹՅԱՄԲ ՈՒ ԳՈՐԾՈՎ
• Փող չկա, Ծիգրանիկ կա
• Հոգին խաղաղեցնող գույներ
• Արաբական շարքից -3
• Արաբական շարքից -2
• Արաբական շարքից
• Հովհաննես Գալստյանը հաղթել է, ու պիտի ողջունել փաստը
• Մինչդեռ ներսի թուրքը երկիրն էր քնացրել
• Ազատության արբեցնող շունչն ու ստեղծագործողը (Տիգրան Հակոբյան)
• Գիտեմ, որ սիրտ չունեք, բայց թե․․․
• Մշակույթի գլխին կանգնած բորենիները
• «Բարի լույս, հայեր» շարքից

Մեկնաբանություններ